Adem Korkut, 28 yaşında, mesleğine hiç başlayamamış bir Türkçe öğretmeni. 15 Temmuz darbe girişiminden yaklaşık bir ay sonra Zonguldak’ta dedesinin evinden alınıp cezaevine konulmuş.
Babasının, “Oğlum da Gülen yapılanmasından. Suçu yok ama ben vazgeçiremedim, devletimiz vazgeçirsin” ihbarı sonrası 18 ay hapishanede kalmış. Ancak hüküm giydikten sonra, yattığı süre göz önünde bulundurularak demir parmaklıklar arasından çıkabilmiş. Yargıtay aşamasında bekleyen 6 yıl 10 aylık hapis cezası var.
Uğradığını iddia ettiği fiziksel işkence ve darp dolu dört günlük gözaltı süresini 18 aydan farklı bir yere koyuyor Adem. İçeride tanık olduğunu ifade ettiği işkence hikâyelerinin yanında kendi yaşadıklarını çok da büyütmek istemediğini söylüyor yine de.
Bir buçuk yıllık cezaevi süresinde tutukluluğa isyanını ve özgürlüğe özlemini cezaevi kantininden aldığı resim defterine işlemiş. Dışarıdan boya almasına izin verilmediği için, tıraş bıçağından fırça yapmış kendine. Kahve, dereotu, maydanoz gibi yiyecekleri de boya haline getirmiş. Yaklaşık 20 gıda maddesi kullanmış resimlerinde.
Çok sevdiği Kız Kulesi’ni kahveden, onu seyrederken yediği simidi susamlardan bezeyerek beyaz kâğıda aktarmış. “Madem gidemiyoruz, bari resmine bakalım” diyerek, koğuşundaki duvara asmış bu resmi. Çizdiği resimlerle, okuduğu kitaplarla “içerideki” hayata tutunmaya çalıştığını anlatıyor.
Tahliye olduktan sonra Türkiye’den Yunanistan’a geçmiş cezaevi ressamı Adem.
“28 yıllık hayatımı küçük bir çantaya sığdırdım ve Meriç’i geçtim” diyor. Öğrencilik yıllarında artırdığı parayla aldığı yan flütü “en kıymetli eşyası.”
Avrupa’daki yeni hayatına onunla tutunuyor. Atina’da bir alt geçitte üflediği yan flütüyle hem memleket havasını yanında getirmiş, hem de yaşam masraflarını çıkarıyor. Şimdilerde repertuvarındaki şarkı sayısını artırma derdinde. Amacı, biriktirdiği paralarla daha iyi hayat kurabileceği bir Avrupa ülkesine gitmek.
Cezaevinde başlayan ve meçhule giden yolculuğunu şöyle özetliyor Adem: “Yaşadıklarım ülkeme karşı kalbimde kırıklığa sebep oldu. Telafi edilebilir mi bilmiyorum. Şu an Atina’dayım ve yeni bir hayata yelken açtım. Ülkem adına üzülüyorum. Bu şekilde çıkmak istemezdim.”
(Ahval)
