Şehirlerde metro çıkışı, otobüs durakları, vapur iskelesi önlerinde, kalabalık meydanlarda bekleyen ve gelip geçenleri durdurup kimlik isteyen polisler. Neden istendiğini bilmeden, sormaya da çekinerek kimliğini uzatan ve GBT (genel bilgi taraması) yapılırken polisin sorularına cevap veren insanlar. Yahut il ve ilçe girişlerinde konuşlanan polisin durdurduğu otobüs, minibüs, özel araçlarda seyahat eden herkesin kimliğinin toplanması, GBT yapılana kadar beklenmesi, bazen yolcuların indirilip aracın aranması…
Herhangi bir olağanüstü durum olmaksızın ülkenin her yerinde, günün her saatinde rastlanan bu görüntüler uzun süredir yerleşik hale geldi. Avukat Mahir Arduç, GBT bir özgürlük sorunudur başlıklı makalesinde, polisin bu uygulamasını ilan edilmemiş bir sıkıyönetim diye niteliyor. Son zamanlarda mahalle bekçilerinin de giderek yaygınlaşan bir şekilde kimlik kontrolü yapmaya başlaması ise tartışmayı alevlendirdi.
DW Türkçe’nin görüşlerine başvurduğu hukukçular ve emekli emniyet müdürleri, uygulamanın hukuka ve yasaya aykırı olduğu konusunda hemfikir.
Polisin uygulamasına dayanak olan madde: PVSK 4/a
2559 sayılı Polis Vazife ve Salâhiyetleri Kanunu’na, 2007’de eklenen 4/a maddesi ile polisin durdurma ve kimlik sorma yetkisinde yeni bir düzenlemeye gidildi. Polisin bu yetkiyi hangi durumlarda ve ne şekilde kullanacağı tek tek sıralanan maddeye göre durdurma için makul sebep şartı var. Hukukçular ucu açık olduğu için bu maddeye karşı çıkıyor. Ancak mevcut halinde bile Süreklilik arz edecek, fiili durum ve keyfilik oluşturacak şekilde kullanılamaz ibaresi var. Ayrıca polis durdurduğu kişiye önce kendi kimliğini göstermek ve durdurma sebebini açıklamak zorunda. Yaygınlaşan uygulamada her iki şart da yerine getirilmediği için tepki çekiyor.
Avukat Tamer Doğan, birkaç gün önce metro çıkışında kendisini durdurup kimlik isteyen sivil polisle aralarında geçen tartışmayı anlatıyor. İbraz ettiği kimliğini polisin çekiştirmesi üzerine elinde sımsıkı tutup vermediği için yetki tartışmasına girdiklerini ve sonunda polisin neyse diyerek bıraktığını anlatıp şu değerlendirmeyi yapıyor:
Pazardan karpuz seçer gibi ‘Sen gel, şöyle geç’ diyerek sürekli olarak GBT, ince arama yapan, PSVK madde 4/a’yı işine geldiği gibi yorumlayan kolluk güçleri OHAL’deki yetkilerini bırakmak istemiyor.
Peki, bu haksız uygulamaya maruz kalanlar ne yapabilir? İlk adım bir yurttaş olarak haklarını bilmek. Bu da yetmiyor tabii.
Altı yıl önce emekli olan birinci sınıf emniyet müdürü ve polis başmüfettişi Yusuf Fidan, Polislerin sistematik kimlik kontrolü ve herhangi bir şekilde kişilerin üstlerini araması yasaya açıkça aykırıdır diyerek mevcut durumu şöyle özetliyor:
Bekçi kimlik soramaz
Yasaya aykırı şekilde insanları durdurup kimlik soran sadece polis değil. Parklarda, açık alanlarda, insanları rahatsız edecek şekilde kimlik soran bekçiler hakkında giderek artan şikâyetler var. Avukat Ayhan Erdoğan, Bekçi kimlik soramaz, böyle bir yetkisi yoktur diyor. İzmir’de yaşanan bir olay mahkemeye yansıdı ve 35. Asliye Ceza Mahkemesi, bekçilerin böyle bir görevi olmadığını teyit etti. Mahkeme kararı basına yansıyınca Emniyet Genel Müdürlüğü, Yönetmeliğe göre bekçilerin kimlik sorma yetkisi var diye açıklama yaptı. Ancak avukat Erdoğan, Her yönetmelik bir kanuna dayanır. Mahalle bekçileriyle ilgili yönetmelik kanuni dayanaktan yoksun. O yönetmeliğin içerdiği tüm hükümler hukuk açısından çöp anlamındadır diyor.
Ayhan Erdoğan eski bir polis. Sol görüşlü polislerin kurduğu Pol-Derin yöneticilerinden olan ve başbakanlığı döneminde Bülent Ecevit’in yakın koruması olarak görev yapan Erdoğan, 12 Eylül’de 44 gün işkence gördü ve cezaevinde yattı. Darbe döneminin en ağır koşullarını yaşadı. Kenan Evren’in cumhurbaşkanlığı sırasında istifa edip hukuk okudu. Yaklaşık otuz yıldır avukatlık yapıyor. Eski bir polis olarak geçmişle bugünü kıyaslamasını isteyince şu değerlendirmeleri yapıyor:
12 Eylül öncesinin bir özelliği vardı, her an her yerden kurşun gelebilirdi. Polislik bu anlamında bugünkünden çok daha riskliydi. Fakat enteresan bir şekilde bu dönemin polislerinden çok daha hukuka yakın olma çabası veren, bu çabayı ciddi sürdüren sol kadro vardı. DAL grubu dediğimiz, siyasi şubenin sorgulamalarında işkence çok yoğun oldu. Ama genel olarak toplumsal olaylarda daha çok dağıtma üzerineydi polisin tavrı. Şimdi mesela kadınların yürüyüşünde, dağılan kadınlara plastik mermi atanların ruh halini merak ediyorum. Bence psikolojik tedaviye ihtiyaçları var. İnsanlar dağılıyor, amaç hâsıl olmuş, ateş ediyorlar. Bunu anlamıyorum ben. İlk görevin bu toplantıyı dağıtmaksa ve dağılıyorsa gözaltına alma çaban niye? Burada bir düşmanlık, bir nefret var.
